მერი შერვაშიძე „მერი“
ალბათ ყველამ იცით გალაკტიონ ტაბიძის შესანიშნავი ლექსი “მერი”. დღესაც ბევრს აინტერესებს ამ ლექსის ისტორია, ბევრი მერის გალაკტიონის სატრფოდ მიიჩნევს, ბევრი მასში ქალის იდეალს ხედავს, ბევრი კი უბრალოდ ავტორის ფანტაზიის ნაყოფად მიიჩნევს.
დღესდღეობით ითვლება, რომ მერის პროტოტიპი არის ვინმე მერი შერვაშიძე.
სანამ რუსეთის იმპერატორი ნიკოლოზ II საქართველოში ჩამოვიდოდა, ის იქამდეც იცნობდა რამდენიმე ქარველ ქალბატონს. როდესაც მან ნახა ქართველი ქალები ამოიძახა: “რა მშვენიერებაა” და დაამატა: “ასეთი სილამაზე მომაჯადოებელია!”, ეს ბოლო სიტყვები კი მერი შერვაშიძის მისამართით იყო გამოთქმული, რომელიც მალე იმპერატორის დედის საპატიო ფრეილინა გახდა. მერის მამა, გენერალ-მაიორი პროკოფი შერვაშიძე იყო აფხაზეთის მთავარი და აგრეთვე რუსეთის სახელმწიფო დუმის დეპუტატი და ამიტომაც ისინი სანკტ-პეტერბურგში გადასახლდნენ.
პროკოფი შერვაშიძის გარდაცვალების შემდეგ მისი ოჯახი ძირითადად ცხოვრობდა ქუთაისში. 1918 წელს მერის საქმრო გიგუშა ერისთავი, რომელიც იმპერატორ ნიკოლოზის მარჯვენა ხელი იყო, დაბრუნდა საქართველოში რატა ცოლად შეერთო მერი. 1921 წელს, როდესაც საქართველოს დამოუკიდებლობამდე დრეებიღა რჩებოდა, მერი სრულიად ლეგალურად ბათუმიდაც გემით გაემგზავრა საფრანეთს. გემი რამდენიმე დღით შეჩერდა სტამბოლში, სადაც მერის უკვე დევნილი ქმარიც შეუერთდა. სწორედ სტამბოლში გაიმართა მსოფლიო სილამაზის კონკურსი, რომელშიც მერიმაც მიიღო მონაწილეობა და მოიგო კიდეც.
მერი იყო მაღალი, არცთუ გამხდარი, შავი, მაყვლისფერი თვალებითა და წაბლისფერი თმებით. ამბობენ რომ არასოდეს იცინოდა, მხოლოდ იღიმებოდა. მას ჰყავდა მეგობრების ვიწრო წრე, მაგრამ ვინც მას იცნობდა, აფასებდა მისი თავმდაბლობისათვის, უბრალოებისა და დიდსულოვნებისათვის.
პარიზში მერი შერვაშიძე დასახლდა პრესტიჟულ მე-16 უბან Rue de La Tour-ში, ბულონის (Boulogne) ტყესთან ახლოს. თავდაპირველად მერის ოჯახს ცოტა გაუჭირდა. მერის დედა, ნინო მხეიძე და მერის ტყუპი დები ელენე და თამარი მერისთან ერთად ცხოვრობდნენ. ნინომ მალე იპოვა სამუშაო კარგად ცნობილ სამკერვალო სახელოსნოში. რამდენიმე ხნის შემდეგ მათ მოახერხეს საკუთარი სახელოსნოს გახსნა. სწორედ ამ დროს ხდება მერი კოკო შანელის (Coco Chanel) მოდელი. ამ საქმეში გაწაფულმა პარიზელებმა განსაკუთრებულად აღიქვეს მისი ჩაცმის სტილი და საკუთარი სილამაზის მისეული გადმოცემის ხერხი. ცნობილი მხატვრის საველი სორინის (Saveli Sorin) მიერ დახატული მერის პორტრეტი ამთამად მონაკოს პრინცის სასახლეში ჰკიდია, მიუხედავა იმისა რომ მხატვრამა პორტრეტი საქართველოს უსახსოვრა.
1935 წელს წელს გალაკტიონ ტაბიძემ სრულიად შემთხვევით ნახა მერი პარიზში. მერი ლუვრის წინ იჯდა და თავის ცხოვრებაში ყველაზე ლამაზად გამოიყურებოდა (არსებობს ვერსია, რომ სწორედ ამის შემდეგ მიუძღვნა გალაკტიონმა მას ლექსები).
გიგუშა ერისთავი ახალგაზრდა გარდაიცვალა, ისე რომ შვილი არ ჰყოლია. მერიმ თავისი დის შვილები კონსტანტინე და ნინო აღზარდა.
მერი გარდაიცვალა მოხუცებულთა თავშესაფარში 97 წლის ასაკში. სიცოცხლის უკანასკნელ დრემდე ინარჩუნებდა სილამაზეს, მშვენიერებასა და უბრალოებას.
დღესდღეობით ითვლება, რომ მერის პროტოტიპი არის ვინმე მერი შერვაშიძე.
სანამ რუსეთის იმპერატორი ნიკოლოზ II საქართველოში ჩამოვიდოდა, ის იქამდეც იცნობდა რამდენიმე ქარველ ქალბატონს. როდესაც მან ნახა ქართველი ქალები ამოიძახა: “რა მშვენიერებაა” და დაამატა: “ასეთი სილამაზე მომაჯადოებელია!”, ეს ბოლო სიტყვები კი მერი შერვაშიძის მისამართით იყო გამოთქმული, რომელიც მალე იმპერატორის დედის საპატიო ფრეილინა გახდა. მერის მამა, გენერალ-მაიორი პროკოფი შერვაშიძე იყო აფხაზეთის მთავარი და აგრეთვე რუსეთის სახელმწიფო დუმის დეპუტატი და ამიტომაც ისინი სანკტ-პეტერბურგში გადასახლდნენ.
პროკოფი შერვაშიძის გარდაცვალების შემდეგ მისი ოჯახი ძირითადად ცხოვრობდა ქუთაისში. 1918 წელს მერის საქმრო გიგუშა ერისთავი, რომელიც იმპერატორ ნიკოლოზის მარჯვენა ხელი იყო, დაბრუნდა საქართველოში რატა ცოლად შეერთო მერი. 1921 წელს, როდესაც საქართველოს დამოუკიდებლობამდე დრეებიღა რჩებოდა, მერი სრულიად ლეგალურად ბათუმიდაც გემით გაემგზავრა საფრანეთს. გემი რამდენიმე დღით შეჩერდა სტამბოლში, სადაც მერის უკვე დევნილი ქმარიც შეუერთდა. სწორედ სტამბოლში გაიმართა მსოფლიო სილამაზის კონკურსი, რომელშიც მერიმაც მიიღო მონაწილეობა და მოიგო კიდეც.
მერი იყო მაღალი, არცთუ გამხდარი, შავი, მაყვლისფერი თვალებითა და წაბლისფერი თმებით. ამბობენ რომ არასოდეს იცინოდა, მხოლოდ იღიმებოდა. მას ჰყავდა მეგობრების ვიწრო წრე, მაგრამ ვინც მას იცნობდა, აფასებდა მისი თავმდაბლობისათვის, უბრალოებისა და დიდსულოვნებისათვის.
პარიზში მერი შერვაშიძე დასახლდა პრესტიჟულ მე-16 უბან Rue de La Tour-ში, ბულონის (Boulogne) ტყესთან ახლოს. თავდაპირველად მერის ოჯახს ცოტა გაუჭირდა. მერის დედა, ნინო მხეიძე და მერის ტყუპი დები ელენე და თამარი მერისთან ერთად ცხოვრობდნენ. ნინომ მალე იპოვა სამუშაო კარგად ცნობილ სამკერვალო სახელოსნოში. რამდენიმე ხნის შემდეგ მათ მოახერხეს საკუთარი სახელოსნოს გახსნა. სწორედ ამ დროს ხდება მერი კოკო შანელის (Coco Chanel) მოდელი. ამ საქმეში გაწაფულმა პარიზელებმა განსაკუთრებულად აღიქვეს მისი ჩაცმის სტილი და საკუთარი სილამაზის მისეული გადმოცემის ხერხი. ცნობილი მხატვრის საველი სორინის (Saveli Sorin) მიერ დახატული მერის პორტრეტი ამთამად მონაკოს პრინცის სასახლეში ჰკიდია, მიუხედავა იმისა რომ მხატვრამა პორტრეტი საქართველოს უსახსოვრა.
1935 წელს წელს გალაკტიონ ტაბიძემ სრულიად შემთხვევით ნახა მერი პარიზში. მერი ლუვრის წინ იჯდა და თავის ცხოვრებაში ყველაზე ლამაზად გამოიყურებოდა (არსებობს ვერსია, რომ სწორედ ამის შემდეგ მიუძღვნა გალაკტიონმა მას ლექსები).
გიგუშა ერისთავი ახალგაზრდა გარდაიცვალა, ისე რომ შვილი არ ჰყოლია. მერიმ თავისი დის შვილები კონსტანტინე და ნინო აღზარდა.
მერი გარდაიცვალა მოხუცებულთა თავშესაფარში 97 წლის ასაკში. სიცოცხლის უკანასკნელ დრემდე ინარჩუნებდა სილამაზეს, მშვენიერებასა და უბრალოებას.